Pauze

Ongeplande pauze

24/6 we varen in een uurtje of 2 van Jegindø naar de Harre Vig; een vrijwel perfect ronde en beschutte baai voor een rustige anker nacht.

We zijn op weg naar Nykøbing (Mors) waar we maandag een huisarts willen opzoeken.

In de haven van Nykøbing liggen we tegenover een soort pier hoofd, waar een goed geklede heer van middelbare leeftijd met een rol koffer staat. Die koffer blijkt een soort karaoke speaker, en even later rollen de smartlappen luidkeels door de haven. Er zijn weinig mensen in de haven maar vlakbij zijn theater ligt een boot waarvan de bemanning duidelijk niet blij is met dit optreden. Wij ook niet, want het genre ligt ons niet en het is hier en daar nog knap vals ook! De mensen van de andere boot weten de artiest te bewegen zich te verwijderen, en mokkend druipt hij af! Even later horen we hem, gelukkig vrij ver weg, een nieuwe poging wagen.

De stuurvrouw heeft al sinds het begin van de reis naar Denemarken 3 wondjes op haar benen die niet willen genezen. Ontstoken en het wordt ook pijnlijk. Bij een eerder dokters bezoek in Horsens wordt het zorgvuldig schoongemaakt, met speciale verbandmiddelen afgedekt en een antibiotica kuur voorgeschreven. Ze waren er niet gerust op, en wij kregen het dringende advies ons opnieuw bij een arts te melden als er geen verbetering optreedt.

Maandag 26 juni bel ik direct ‘s morgens de plaatselijke huisartsen post.

We kunnen vrijwel meteen terecht. De wat norse dokter ziet het geval van een gepaste afstand aan, en heeft onmiddellijk zijn oordeel klaar:

We moeten naar huis!

Dat is even slikken…. De reis onderbreken, maar ok: gezondheid voor alles. Maar hoe komen we naar huis en wat moeten we met de boot?

Er komen een paar scenario’s voorbij, en uiteindelijk wordt dit het plan:

Hendrik blijft in Nykøbing. Plaats zat in de haven. Wij gaan met openbaar vervoer naar Augustenborg waar de auto nog staat. Vervolgens rijden we met de auto terug naar de boot om spullen op te halen, en dan in 2 dagen naar huis. Bus en trein in Denemarken zijn subliem; het lijkt Zwitserland wel. Je kunt je horloge op de vertrek tijden gelijk zetten. Wel duurt het bijna een hele dag om van Noord Jutland naar het zuiden te komen.

Het weekend van 1/2 juli zijn we thuis. Dat heeft ook wel weer voordelen. Familie en vrienden zien.

Onze eigen huisarts bevestigd de juistheid van het advies van de Deense collega. De wonden zijn lelijk, en behoeven regelmatig professioneel verbinden en vooral monitoring door deskundigen.

Zelf vinden we dat er al duidelijk verbetering in zit en we stellen voor het verbinden zelf ter hand te nemen (broeder Jurriaan leert dat wel) en met sturen van foto’s de controle te regelen. Dat vindt huisarts geen goed idee. Pas weer weg als de wonden dicht zijn! Hoe lang duurt dat dan? Het ontwijkende antwoord voorspeld niet veel goeds. Verder word ons thuiszorg in de maag gesplitst: 3 x per week! Uiteindelijk is dit natuurlijk het enig verstandige plan en zo gaan we het doen.

Vanaf nu nadenken hoe we Hendrik terug krijgen: kijk maar eens op de kaart hoe ver in het noorden hij ligt. Het duurt weken om hem terug te varen, en dan nog alleen als je lange dagtochten maakt. Jur junior biedt aan een stuk mee te varen en volgende week gaan we samen naar Hendrik, kijken hoe ver we naar het zuiden kunnen komen.

Intussen zien de beenwonden er beslist beter uit, dus we hebben hele goede hoop dat het allemaal goed komt.

Met een beetje geluk kan ik binnenkort weer met de vaste matroos varen.

Voorlopig dus even geen updates meer, maar we komen terug!